En over 4 jaargetijden en toch 5 ... De traditionele Chinese kalender is georganiseerd rond 24 seizoensveranderingen (jieqi), elk ongeveer 15 dagen lang.
Wat interessant. Voor mij begint de zomer eind juli te ‘schuiven’ omdat dan de nachten eindelijk weer lang genoeg zijn om of in de ochtend of in de avond iets van donker te zien. En vanaf 15 augustus, als de bessen en bramen tot jam zijn verwerkt en het blad aan de bomen er vermoeid uit begint te zien, begint voor mij de nazomer.
Ik vraag me wel af, de klimaatverandering, werkt dat door in hoe die 24 seizoenen beleefd worden? Voor mijn seizoensbeleving heeft het ingrijpende gevolgen. De bramen zijn zowat een maand eerder rijp dan toen ik klein was.
Ja, dat houdt mij ook wel bezig. Natuurlijk waren er in de tijd dat deze Taoïstische seizoensmomenten beschreven werden ook wel fluctuaties, maar nu lijkt dat het meer te zijn dan dat. Ja, ik verwacht dat dit doorwerkt; hoe is voor mij ook een vraag ...
In de coronaperiode heb ik (naast een existentiële crisis) een soort crisis in mijn relatie tot het weer doorgemaakt. Ik kon het weer niet meer lezen, ik voelde regen aankomen en die kwam niet, de voorvoelde storm kwam een maand ‘te laat’.
Ik heb toen al mijn ideeën over weer en seizoenen geprobeerd los te laten en vanaf nul weer te beginnen. Het weer volgen met al mijn zintuigen, maar ook weer-apps volgen. En het verschuiven van de daglengte ook bij te houden (op www.daglengte.nl). Daar voelde ik eerst weerstand tegen, die digitale hulpmiddelen. Maar ik leef in de 21ste eeuw in een snelwegenlandschap, niet op een rivierduin in de vroege middeleeuwen. Dus waarom zou ik doen alsof er geen apps en smartphones bestaan.
En langzaam leerde ik dat de seizoenen niet alleen verschoven waren maar ook fundamenteel veranderd. Met inzicht in de veranderde seizoenen kwam ook het lezen van het weer terug.
Ik moest dus eerst door een crisis om weer en seizoenen weer aan te voelen. Maar ik denk dat er ook mensen bestaan die wijzer zijn dan ik, die ook al voor de crisis in staat zijn de bakens te verzetten.
"Ik reageerde al met een cappuccino (geinige optie!) op je interessante artikel en met de opmerking dat er ook in onze cultuur kennis over bestaat (de Kelten, Druïden, Wicca). Maar nadat ik dat had afgerond bedacht ik me hoe vreemd het eigenlijk is dat die seizoensfases uit China bij ons klimaat zouden passen. Zij hebben toch een heel ander klimaat? En sowieso niet één klimaat maar meerdere, omdat China zo’n groot land is… Of is de info aan ons klimaat aangepast?"
Mooie vraag, Astrid! China is inderdaad groot en heeft veel "klimaten", waaronder moesson en woestijnklimaten. Ik neem aan (maar weet niet zeker; kan er niets over vinden) dat in die regio's andere seizoensmomenten beschreven worden en dat de meeste Taoïstische meesters in een meer gematigd (Nederlands) klimaat geleefd hebben.
Ik zal eens vragen aan Peter den Dekker!
Bottomline is natuurlijk dat mensen die in nauw contact met natuur leven een soort verfijnde gevoeligheid voor micro-veranderingen in de natuur ontwikkelden en daar hun tijdsaanduiding op aanpasten. De oude Kelten kenden een jaarindeling in acht feesten: vier zonnepunten (midwinter, midzomer, lente- en herfstequinox) en vier cross-quarter days (Imbolc, Beltane, Lughnasadh, Samhain). In de Arabische bedoeïen-cultuur werden de seizoenen aangeduid met namen die meer verwezen naar windrichtingen, regens en sterrenbeelden.
Wat interessant. Voor mij begint de zomer eind juli te ‘schuiven’ omdat dan de nachten eindelijk weer lang genoeg zijn om of in de ochtend of in de avond iets van donker te zien. En vanaf 15 augustus, als de bessen en bramen tot jam zijn verwerkt en het blad aan de bomen er vermoeid uit begint te zien, begint voor mij de nazomer.
Mooi, zo te lezen heb je een goed gevoel voor de natuurlijke energieveranderingen, Marijke!
Ik vraag me wel af, de klimaatverandering, werkt dat door in hoe die 24 seizoenen beleefd worden? Voor mijn seizoensbeleving heeft het ingrijpende gevolgen. De bramen zijn zowat een maand eerder rijp dan toen ik klein was.
Ja, dat houdt mij ook wel bezig. Natuurlijk waren er in de tijd dat deze Taoïstische seizoensmomenten beschreven werden ook wel fluctuaties, maar nu lijkt dat het meer te zijn dan dat. Ja, ik verwacht dat dit doorwerkt; hoe is voor mij ook een vraag ...
Heb jij er ideeën over?
In de coronaperiode heb ik (naast een existentiële crisis) een soort crisis in mijn relatie tot het weer doorgemaakt. Ik kon het weer niet meer lezen, ik voelde regen aankomen en die kwam niet, de voorvoelde storm kwam een maand ‘te laat’.
Ik heb toen al mijn ideeën over weer en seizoenen geprobeerd los te laten en vanaf nul weer te beginnen. Het weer volgen met al mijn zintuigen, maar ook weer-apps volgen. En het verschuiven van de daglengte ook bij te houden (op www.daglengte.nl). Daar voelde ik eerst weerstand tegen, die digitale hulpmiddelen. Maar ik leef in de 21ste eeuw in een snelwegenlandschap, niet op een rivierduin in de vroege middeleeuwen. Dus waarom zou ik doen alsof er geen apps en smartphones bestaan.
En langzaam leerde ik dat de seizoenen niet alleen verschoven waren maar ook fundamenteel veranderd. Met inzicht in de veranderde seizoenen kwam ook het lezen van het weer terug.
Ik moest dus eerst door een crisis om weer en seizoenen weer aan te voelen. Maar ik denk dat er ook mensen bestaan die wijzer zijn dan ik, die ook al voor de crisis in staat zijn de bakens te verzetten.
Wauw, wat een intens proces, dank voor het delen!
En mooi beschreven, ook het meenemen van het feit dat we in de 21e eeuw leven. Goed realiteitsbesef!
Astrid stelde via de mail een interessante vraag:
"Ik reageerde al met een cappuccino (geinige optie!) op je interessante artikel en met de opmerking dat er ook in onze cultuur kennis over bestaat (de Kelten, Druïden, Wicca). Maar nadat ik dat had afgerond bedacht ik me hoe vreemd het eigenlijk is dat die seizoensfases uit China bij ons klimaat zouden passen. Zij hebben toch een heel ander klimaat? En sowieso niet één klimaat maar meerdere, omdat China zo’n groot land is… Of is de info aan ons klimaat aangepast?"
Mooie vraag, Astrid! China is inderdaad groot en heeft veel "klimaten", waaronder moesson en woestijnklimaten. Ik neem aan (maar weet niet zeker; kan er niets over vinden) dat in die regio's andere seizoensmomenten beschreven worden en dat de meeste Taoïstische meesters in een meer gematigd (Nederlands) klimaat geleefd hebben.
Ik zal eens vragen aan Peter den Dekker!
Bottomline is natuurlijk dat mensen die in nauw contact met natuur leven een soort verfijnde gevoeligheid voor micro-veranderingen in de natuur ontwikkelden en daar hun tijdsaanduiding op aanpasten. De oude Kelten kenden een jaarindeling in acht feesten: vier zonnepunten (midwinter, midzomer, lente- en herfstequinox) en vier cross-quarter days (Imbolc, Beltane, Lughnasadh, Samhain). In de Arabische bedoeïen-cultuur werden de seizoenen aangeduid met namen die meer verwezen naar windrichtingen, regens en sterrenbeelden.