In Alles op Zen tijd van Scott Shaw las ik:
Kijk naar dit moment – hoe vaak heb je ergens spijt van? Wat ga je eraan doen? Je hebt drie keuzen:
Eén, je kunt rondhangen en je beroerd voelen.
Twee, je kunt iets ondernemen om de schade te herstellen en je beoogde doel te bereiken.
Drie, je kunt het allemaal vergeten.Altijd lijkt het alsof je ‘later’ beseft wat je had moeten doen, wat je had kunnen doen. Wat als je ervoor kiest om te beschouwen wat je deed, gewoon als wat je deed, wat je had, als wat je had, wat je leefde, als wat je leefde en het daarbij laten?
In deze ogenschijnlijk eenvoudige passage uit Alles op Zen tijd nodigt de schrijver ons uit tot een radicaal andere houding ten aanzien van spijt. Geen zelfkastijding, geen eindeloos rumineren van wat had kunnen zijn, maar een pauze. Een diepe, aandachtige ademhaling in het midden van de maalstroom van het denken. Wat als je gewoon kon zeggen: zo was het. En daarmee klaar.
Dat klinkt eenvoudig. Maar late…